"İnşallah evde kalırsın!"

"İnşallah evde kalırsın!"

İster inanın, ister inanmayın şu aralar sürekli bu bedduayı yiyorum. Hadi biri dedi tamam. Hadi ikinci biri daha dedi, hadi o da tamam. Ama üçüncü bir kişi de deyince artık yeter yani dimi!

Bütün olay istiklal caddesinde göç eden penguen sürüsü şeklindeki kalabalıktan sıyrılıp arkadaşıma ulaşma çabalarım arasında bi adamın bana broşür vermeye çalışmasıyla başladı. Aynı zamanda da "Beni bi 5 dakka dinler misiniz?" diyordu. O beş dakikanın her zaman yarım saat + bol miktarda ısrar haline dönüştüğünü bilen bir kutup yıldızı olarak acelem olduğunu söyledim -ki gerçektende acelem vardı, geç kalmıştım.- Adam arkamdan "Hadi yaaaaaa, nolucak 5 dakkaaa bi dinler misin, hadi bi dinlee." diyerek gelmeye devam etti. İkinci defa kibar bir şekilde özür diledim ve gerçekten acelem olduğunu söyledim. Bu sefer adam ne dedi dersiniz? "Evde kalırsın inşalaaaaaaah!!" diye bağırdı. Kutup yıldızının şokunu siz düşünün. Hadi bu gerçeği biliyorum; ama illa birinin bunu yüzüme vurmasına da gerek yok hani. Sonra o da bitmedi, adam gazını alamadı, "Bacaklarında selülitler çıksın, bütün saçların dökülsün inşallah!" dedi. Bu olayda hiçbir abartı yok, harfi harfine anlatıyorum yani o yüzden yaşadığım şoku siz düşünün. Hiç muhatap olmadım ve yoluma devam ettim. Daha da komiği, dönüşte arkadaşımla metroya yürürken yine o adamla karşılaştım ve bana "Köpük gibi kızsın(evet, iltifatta yaratıcılığın sonu yok.), bak ben çok seçiciyimdir ama sen çok güzelsin. Yarın yine bu saatte buraya gel, bak ben burda olucam." demez mi? Nası bi kafadasın arkadaşım sen? Kendimi metroya zor attım.

İkinci bedduamı ise çok sevgili mecidiyeköy kalabalığını yararak çok sevgili üniversiteme yetişme çabalarım arasında alarak güne güzel başladım. Yine broşür dağıtan ve "bi iki çift laf" söylemek isteyen elemanımız o kadar kalabalığın içinde yetişme çabaları içinde koşuşturan kutup yıldızını seçmişti. Ben "Üzgünüm, çok acelem var!" diyerek yanından uzaklaştım ve bu vatandaşımız arkamdan "İnşallah evde kalırsın!" diye bağırdı. Hayır, yani bu broşür satanlar arasında yeni bir trend falan mı yoksa bütün bunlar benim mi başıma geliyor? Nası bi tesadüf bu nedir yani bu evrenin beni bu gerçeğe önceden alıştıra alıştıra hazırlama şekli falan mı? Her neyse, bu sefer fazla üstünde durmadım, "tesadüf" dedim geçiştirdim, dersime girdim.

Üçüncü bedduama gelirsek, arkadaşımla yorgun argın dersten çıkmış metrobüse yürüyorduk. Yine böyle uzun saçlı bohem bir elemanımız elinde bir sürü broşür falan "Beni bir saniye dinler misiniz?" dedi. Tamam, bu sefer dinlemek için zamanımız vardı kabul ediyorum ama gerçekten çok yorgunduk hani böyle tam vize zamanı hayattan umudu kesmiş madur genç kıvamında yürüyoduk. O yüzden bu elemanımızı pek takamadık açıkcası. O da "Siz böyle yaparsanız evde kalırsınız benden söylemesi!" dedi. Bende sinirlendim "Biliyorum zaten evde kalıcağımı." dedim. O da "Bencede kalırsın zaten." dedi. Ya ama bu nedir yani broşür satan adamların "Evde Kal İnşallah Derneği" falan mı ne yani?

Kısacası, içten içe ileride evde 987491269826492754 tane kediyle, abuk sabuk bitki çayları yapıp duran, kendi kendine konuşan, saçlarını abuk sabuk bi renge boyatmış, tırlatmış ve evde kalmış bir teyze olacağımı tahmin etsem de bunu başkalarından duymak koyuyor ne yalan söyleyeyim. Böyle şeyler de hep beni bulur zaten.

Neyse herkes böyle yeniyıl havasına girmişken böyle lanet lanet yazılarımla insanları sıkmak istemezdim. Bi tek ben giremedim o havaya zaten. Yenıyıla sevgilisiz girmem yetmezmiş gibi bir de grip oldum. Yinede pozitif enerjimizi koruyalım. Evet. Şuanda bu yazının nereye gittiğini kestiremiyorum o yüzden sanırım söyleyeceklerim bu kadardı.

Bütün bu beddualara inat bende "Umarım Evde Kalmayız Derneği"ni kuruyorum. Var mı?