kutup yıldızım olur musun?

Benim bütün hayatım kutup yıldızım olacak birini aramakla geçti. Kendimi kaybettiğim anlarda, mutsuzluğun dibine vurmuşken yada sadece o bitmek bilmeyen düşüncelerimin tam ortasında elimden tutup beni kendime getirecekti. Yanımda olacaktı ve beni sadece ben olduğum için sevecekti. Bende onlayken olduğum kişiyi sevecektim. Korkularımı yenmeme yardım edecek; beni her şeyimle, bütün sorunlarım, saçmalıklarım, hatalarımla sevecekti. Koşulsuzca, limitsizce sevecek, beni kabullenecekti. Bana her baktığında nefesim kesilecek, beni her öptüğünde dünya duracaktı. Onun kalbi benim, benim kalbim onun olacaktı. Bir gün bırakıp gitmeyecekti.

Böyle bir insanın varolduğuna o kadar inandırmıştım ki kendimi, bütün yıllarımı her sevgilim için "İşte bu! İşte bu 'O' olmalı!" diyerek harcadım, pembe hayallerin içinde kendimi kaybettim ama her seferinde elimde kalanlar kırılmış kalbim ve hayalkırıklıklarıydı. Dört yılın sonunda anlamıştım: Bütün erkekler odundu.

Şuanda sadece yolunu kaybetmiş bir kızım ben. Öylesine yürüyorum işte, nereye gittiğimi bilmeden. Tek istediğim biraz aşk, biraz heyecan, biraz tutku. Ama öyle bir iki gecelik, iki üç haftalık değil. İlk bakışımızdan itibaren bize birbirimize ait olduğumuzu anlatan o duygu.. Şuan ise sadece boşluktayım. Bir şekilde aydınlığı bulmaya çalışıyorum ama bitmek bilmeyen düşüncelerim arasında boğuluyorum, kayboluyorum. Kendimde kendimi bulacak cesareti bulamıyorum.

Söyle bana, kutup yıldızım olur musun?